వాడు సున్నితంగా ఆమె స్థనం పక్క భాగాన్ని నిమరసాగాడు. వాడి నిమురుడుకి నరాలు తెగిపోయేట్టు ఉన్నాయి ఆమెకి. ఇలా నిమిరే బదులు, త్వరగా పిసికితే బావుణ్ణూ అనిపిస్తుంది ఆమెకి. ఆమె అలా అనుకుంటూ ఉండగా వాడు తన చేతిని నెమ్మదిగా ఆమె జాకెట్ అంచుపైన వేళ్ళతో నొక్కాడు. నాగవేణి “మ్..” అని నిట్టూర్చి, వాడిని అతుక్కుపోయింది. వాడు నెమ్మదిగా తన చేతిని ఆమె జాకెట్ లోకి తోసి, పైపైన చిన్నగా నొక్కసాగాడు. మొత్తం చేతిని దూర్చడానికి, టైట్ గా ఉన్న జాకెట్ అడ్డు పడుతూ ఉండడంతో, పైపైనే వేళ్ళతో చిన్నగా నొక్కసాగాడు. వాడి నొక్కుడుకి ఆమె స్థనాలు విపరీతంగా బరువెక్కిపోతున్నాయి. బాగా వేడెక్కిపోయి ఉన్న నాగవేణికు ఆ నొక్కుడు సరిపోవడం లేదు. అందుకే నెమ్మదిగా జాకెట్ హుక్స్ విప్పేసింది. ఒక్కసారిగా ఆమె స్థనాలు స్వేచ్చగా దొరకడంతో, వాడు ఇక రెచ్చిపోయి, కసిగా పిసకసాగాడు. వాడి పిసుకుడికి వళ్ళంతా తీయని తీపులు మొదలయ్యాయి ఆమెకి. తాపంతో “మ్..మ్..” అని మూలగసాగింది. ఇంతలో వాడు ఆమె చేతిని తన తొడల మధ్యకు లాక్కున్నాడు. ఫేంట్ పైనుండే వాడి అంగాన్ని నొక్కింది. బస్సులో తన పిరుదులకి వాడి అంగం బలంగా తగలడం గుర్తుకు వచ్చింది. “ఎంతుంటుందో వీడిది!” అనుకుంటూ, ఆబగా జిప్ ను తీసి, అండర్ వేర్ లో చేతిని తోసేసరికి, ఆమె చేతికి వాడి అంగం వేడిగా తగిలింది. అసలే కుర్ర మొడ్డేమో, కసిగా బుసలు కొడుతుంది. “స్..అబ్బా..” అనుకుంటూ, దానిని బయటకు లాగి, గుప్పెట్లో కసిగా బిగించింది. వాడు కూడా కసెక్కిపోతూ, ముందుకు ఒంగి, సళ్ళను నోటితో అందుకొని చీకడం మొదలు పెట్టాడు. నాగవేణికు తాపం తారస్థాయికి చేరుకుంది. వాడి తలను ఒకచేత్తో తన సళ్ళకేసి గట్టిగా అదుముకుంటూ, మరో చేత్తో వాడి అంగాన్ని కసిగా ఆడిస్తూ మూలగసాగింది. ఆమె వాడి అంగాన్ని అలా ఆడిస్తుంటే, వాడు “స్..” అని మూలుగుతూ, ఆమె సళ్ళను కసిగా మొహంతో కుమ్ముతూ, ముచ్చికలను చిన్నగా కొరుకుతూ, చీకుతూ ఆమె ప్రాణాలను తోడేయసాగాడు. వాడి చీకుడుకి ఆమె పువ్వులో రసాలు ధారపాతంగా ఊరిపోసాగాయి. అక్కడే కింద పడుకొని, వాడితో కుమ్మించుకోవాలని ఉంది. వాడిని బలంగా తన మీదకి లాక్కొని, కిందకి జారబోతుండగా….. సినిమా అయిపోవడంతో, థియేటర్ లో లైట్లు వెలగడం, వాడు తన చేతిలో కక్కేయడం ఒకేసారి జరిగాయి. ఉలిక్కిపడి, వాడిని వదిలేసి, సర్దుకుని కూర్చుంటూ అతని వైపు చూసింది. వాడి మొహంలో డిసప్పాయింట్ మెంట్ కొట్టొచ్చినట్టుగా కనిపిస్తుంది. ఆమె గబగబా కర్చీఫ్ తో చేతిని తుడుచుకొని, దానిని అక్కడే పడేసి, జాకెట్ హుక్స్ పెట్టేసుకొని, చీర సర్దుకుంది. అప్పటికే థియేటర్ లో ఉన్న కొద్ది మందీ బయటకి వెళ్ళిపోయారు. వాడు మాత్రం అండర్ వేర్ కూడా సర్దుకోకుండా అలాగే చూస్తున్నాడు. నాగవేణి తన సీట్ లోంచి పైకి లేచింది. వాడి మొహం చూడడానికి ఇబ్బంది పడుతూ, గబగబా బయటకి వచ్చేసి, కనిపించిన ఆటో ఎక్కేసింది. ఇంటికి చేరేంత వరకూ ఆమె గుండె దడ తగ్గలేదు. ఇంటికి వెళ్ళేసరికి కొడుకు గానీ, మొగుడు గానీ ఇంకా రాలేదు. కూరగాయల సంచిని వంటగదిలో పడేసి, బెడ్ రూంలోకి పోయి మంచం మీద వాలింది నాగవేణి. జరిగినదంతా కలలాగ అనిపిస్తుంది. తను అంత తేలికగా ఒక చిన్న కుర్రాడికి ఎలా లొంగిపోయిందో అర్ధం కావడం లేదు. “ఛీ! ఇంకెప్పుడూ ఇలా దిగజారిపోకూడదు.” అంటూ తనను తానే తిట్టుకుంది. ఎంత తిట్టుకున్నా, ఆమె మనసూ, శరీరం ఊరుకోవడం లేదు. ఒళ్ళంతా ఒకటే తీపులు. “మొత్తం తేనెతుట్టను కదిలించి వెళ్ళిపోయాడు వెదవ.” అని కాసేపు తిట్టుకొని, చేసేదేంలేక, బాత్ రూంలోకి పోయి షవర్ కి శరీరం అప్పజెప్పేసింది. అలా కొంతసేపు చల్లని నీటిలో తడిచిన తరువాత, శరీరం కాస్త తేలిక అయినట్టు అనిపించింది. “ఛా! ఇంకెప్పుడూ ఇలాంటి తప్పు చేయకూడదు.” అనుకొని, స్నానం చేసి ఫ్రెష్ అయ్యేసరికి, ట్యూషన్ కి వెళ్ళిన కొడుకూ, షాప్ నుండి భర్తా వచ్చేసారు. భోజనాలు అయ్యాక కొడుకు తన గదిలోకి పోయాడు. నాగవేణి అన్నీ సర్ధుకొని, తన గదిలోకి వెళ్ళేసరికి, ఎప్పటిలాగే తన భర్త నిద్రపోతూ కనిపించాడు. “ఇష్..” అని నిట్టూర్చి, అతని పక్కనే పడి నిద్రపోయింది.
మర్నాడు ఆదివారం. నాగవేణి భర్త స్నానం, టిఫెన్ చేసి బయటకి వెళ్ళిపోయాడు. కొడుకు రవి తన గదిలో కూర్చుని చదువుకుంటున్నాడు. నాగవేణి వంటగదిలో సతమతమవుతూ ఉండగా, డోర్ బెల్ మోగింది. “రవీ! ఎవరో చూడూ!” అని కేక వేసింది నాగవేణి. రవి వెళ్ళి తలుపుతీసేసరికి ఎదురుగా రోహిణి నిలబడి ఉంది. “ఏరా! ఏం చేస్తున్నావ్?” అంటూ లోపలకి వచ్చింది. వాడు ఆమె పరువాల వైపు దొంగ చూపులు చూస్తూ, “చదువుకుంటున్నా ఆంటీ.” అన్నాడు. “సరే! చదువుకో. అమ్మ ఎక్కడా?” అని అడిగింది. వాడు కళ్ళతో వంటగది వైపు చూపించాడు.
ఆమె అటువైపు వెళుతుంటే, ఊగుతున్న ఆమె పిరుదుల వైపు చూస్తూ, పండగ చేసుకొని, తన గదిలోకి పోయాడు. వాడు తన అందాలని చూపులతో తడిమేయడం ఓరకంటితో గమనించి, ముసిముసిగా నవ్వుకుంటూ వంటగదిలో ఉన్న నాగవేణి దగ్గరకి చేరింది రోహిణి. రోహిణిను చూడగానే “రావే! వంట అయిపోయిందా?” అని అడిగింది నాగవేణి. “మావారు కేంప్ కీ, మా అబ్బాయి క్రికెట్ చూడడానికీ పోయారు. ఒక్కదానికే వండుకునే ఓపికలేక, వచ్చేసాను.” అంది. అమె మాటలకు నాగవేణి నవ్వి, “సరే! ఏం వండమంటావు చెప్పు.” అంది. “నువ్వు వండింది చాల్లే గానీ, నిన్న ఏమయిందీ?” అని అడిగింది రోహిణి. “ఏమవడమేంటీ!?” అంది నాగవేణి. రోహిణి అటూఇటూ చూసి, “అదే, నిన్న వాడు నీ వెంట పడ్డాడు కదా, నువ్వు ఎక్కిన బస్ కూడా ఎక్కాడు కదా. ఏమన్నా చేసాడా?” అని అడిగింది. “ఏం చేయలేదు.” అంది నాగవేణి. “మ్…ఏం చేయకుండానే ఇంటి వరకూ వచ్చేసాడా!?” అంది రోహిణి కొంటెగా. ఒక్కసారిగా ఉలిక్కిపడి, “ఇంటి వరకూనా!?” అంది నాగవేణి. “మ్..కావాలంటే కిటికీ లోంచి చూడు.” అంది ఆమె. నాగవేణి కిటికీ దగ్గరకి వెళ్ళి, కర్టెన్ ని కాస్త తీసి చూసింది. ఇంటి ఎదురుగానే ఉన్నాడు వాడు. వాడిని చూడగానే గుండె ఝల్లుమని, గబుక్కున కర్టెన్ మూసేసింది. సన్నగా ఆమె కాళ్ళలో వణుకు మొదలయ్యింది. అది చూసి రోహిణి, “ఏమయ్యిందే!?” అంది. ఇక దాచలేక, ఆమెని వంటగదిలోకి తీసుకుపోయి, నిన్న జరిగిన విషయం అంతా చెప్పింది నాగవేణి. అంతా విన్న రోహిణి నవ్వుతూ, “ఇంకేం! అందుకే వచ్చేసాడు వాడు.” అంది. “వాడిని ఎలా ఒదుల్చుకోవాలో చెప్పవే బాబూ ప్లీజ్.” అంది నాగవేణి కంగారుగా. “ఒదిలించుకోవడం ఎందుకే!? హేపీగా వాయించుకోవచ్చుగా!” అంది రోహిణి. “నోరు ముయ్యవే. నిన్న జరిగిన దానికే సిగ్గుతో చచ్చిపోతున్నాను.” అంది నాగవేణి. రోహిణి “హుమ్..” అని నిట్టూర్చి, “ఒకసారి వాడికి కావలసింది ఇచ్చేయ్. నీకూ దురద తీరుతుందీ, వాడికీ మోజు తీరిపోతుంది. దొరికిన అవకాశాన్ని వదలకు. ఆ వయసు అబ్బాయితో చేయించుకుంటే మజాగా ఉంటుంది.” అంది రోహిణి తన్మయంగా. నాగవేణి ఆమె వైపు అనుమానంగా చూసింది. రోహిణి ఆమె చూపుని గమనించి, “నాకు ఇంకా ఆ అదృష్టం రాలేదులే. వస్తే నీలా నేను ఒదులుకుంటానా! రోజూ ఆ పనిలోనే ఉంటాను.” అంది కొంటెగా. నాగవేణి ఆలోచనల్లో పడింది. వాడి చేతిలో నలగడం అన్న ఆలోచనతోనే ఆమె ఒళ్ళు వేడెక్కిపోతుంది. సళ్ళ ముచ్చికలు బిరుసెక్కిపోయాయి. అప్రయత్నంగా ఆమె నోటి నుండి ఒక వేడి నిట్టూర్పు వెలువడింది. ఆమె అవస్థ గమనించిన రోహిణి, “ఎలాగూ మీ ఆయన సాయంత్రం వరకూ ఇంటికి రాడు. రవి గాడిని ఏదో వంకతో ఒక రెండు గంటలవరకూ బయటకు తీసుకుపోతాను. నువ్వు ఎంజాయ్ చెయ్.” అంది. నాగవేణి తల దించుకొని, “భయంగా ఉందే.” అంది. “మొదట అలాగే ఉంటుందిలే. నువ్వు కానీయ్.” అంది. “రవి చదువుకుంటున్నాడు. బయటకి వస్తాడంటావా?” అంది. “వాడి సంగతి నాకు వదిలేయ్. నువ్వు ఆ కుర్రాడితో ఉంటానూ అంటే, నీ కొడుకుని నేను లేపుకుపోతాను. అదే..అదే తీసుకుపోతాను. సరేనా!” అంది రోహిణి కొంటెగా. నాగవేణి ఏం మాట్లాడకుండా తల దించుకుంది. రోహిణి నవ్వేసి, “అర్ధమయిందిలే, జాగ్రత్త, అసలే చిన్న కుర్రాడు. బెదరగొట్టేయకు..బై..” అని, రవి గదిలోకి వెళ్ళి, “ఒరేయ్! కాస్త పని ఉంది బయటకి వెళ్దామా!?” అంది. ఆమె అలా అడగగానే, వాడు హుషారుగా “ఓకే అంటీ.” అన్నాడు. ఇద్దరూ కలసి బయటకి వెళ్తూ ఉండగా, రోహిణి నాగవేణికి సైగ చేసింది. వాళ్ళు వెళ్ళడమైతే వెళ్ళారు గానీ, నాగవేణికు కాస్త కంగారుగానే ఉంది. వాడిని ఒక్కసారి లోపలకి పిలిస్తే, ఇక రోజూ వచ్చేస్తాడని తెలుసు. “పిలవాలా, వద్దా!” అని ఆలోచిస్తూ, కిటికీ దగ్గరకి వెళ్ళి మళ్ళీ బయటకి చూసింది. వాడు లేడు. కాస్త నిరాశ పడ్డా, “హమ్మయ్యా..” అనుకుంది. అలా అనుకుందే గానీ, మళ్ళీ ఆమె వళ్ళంతా తీపులు మొదలయ్యాయి. “మ్..” అని నిట్టూర్చి, మళ్ళీ కిటికీ లోంచి బయటకు చూసింది. వాడు మళ్ళీ దర్శనమిచ్చాడు. ఒక్కసారి ఝల్లుమనగా, గబుక్కున కిటికీ మూసేసింది. గుండె దడదడా కొట్టుకుంటుంది. “అబ్బా! ఈ హింసేంటీ నాకూ!” అని విసుక్కుంది. అంతలో ఎవరో డోర్ బెల్ కొట్టారు. ఉలిక్కిపడింది నాగవేణి. “వాడే అయిఉంటాడు. ఏం చేయాలీ!?” అనుకుంటూ ఉండగా, మళ్ళీ బెల్ మోగింది. ఇక తప్పదన్నట్టు, వణుకుతున్న కాళ్ళతో నెమ్మదిగా నడుచుకుంటూ వెళ్ళి, డోర్ ఓపెన్ చేసింది. తీరా చూస్తే, ఎదురుగా ఆమె భర్త. అతన్ని చూడగానే ఉసూరుమనిపించింది ఆమెకి. అంతలో అతని పక్కనే సుఖేష్ కనిపించాడు. వాడిని చూడగానే ఒక్కసారిగా షాక్ అయ్యింది. “ఏమీటే అలా చూస్తున్నావ్!? ఎవరనుకున్నావ్!?” అన్నాడు ఆమె భర్త. ఇంకా ఆ షాక్ లోనే, “ఎవరూ!” అన్నట్టు చూసింది నాగవేణి. “మన పక్క షాప్ సుబ్బయ్య లేడా! వాడి కొడుకు. డబ్బులు కావాలని అడిగాడు. ఇంటికి రమ్మన్నాను. వీడిని పంపించాడు.” అంటూ, లోపలకి వస్తూ, “రావయ్యా..” అని అతన్ని పిలిచాడు. వాడు తల వంచుకొని లోపలకి వచ్చాడు. “నువ్వు లోపల కూర్చో. నేను ఆట్మ్ కి వెళ్ళి వస్తాను.” అని వాడితో చెప్పి, “కాస్త వాడికి ఏమన్నా కావాలేమో చూడు.” అనేసి, బయటకు వెళ్ళిపోయాడు అతను. నాగవేణి సుఖేష్తో “రా, కూర్చో..” అంది. వాడు ఒక సోఫాలో కూర్చున్నాడు. భర్త రావడానికి పావుగంట కంటే ఎక్కువ పట్టదని ఆమెకి తెలుసు. “ఈలోగా ఏమైనా చేస్తే, ఆయనకి దొరికిపోవడం గ్యేరెంటీ. ఎలాగైనా వీడిని ఆపాలి. అయినా వాడు ఆగినా, నాకు ఆగేట్టు లేదు..” అని అనుకుంటూ, డోర్ క్లోజ్ చేసి, “ఏం తీసుకుంటావూ!?” అని అడిగింది వాడిని నెమ్మదిగా. వాడు తల ఎత్తి ఆమెవైపు చూసాడు. వాడి కళ్ళలో ఏదో తెలియని భావం కనిపిస్తుంది. “కొంపతీసి ఇక్కడే ఎక్కేస్తాడేమో!” అనుకుంది. అలా అనుకోగానే కింద చెమ్మగిల్లడం మొదలయ్యింది. “వాడి కంటే ముందు తనే ఎక్కేసేలా ఉంది.” అని నవ్వుకుంటూ, “ఏంటి శ్రీనూ!?” అంది ఆమె. వాడు ఒక్కసారిగా ఆమె కాళ్ళపై పడిపోయి, “ఆంటీ! ప్లీజ్ ఆంటీ. నిన్న జరిగిన సంగతి మా ఇంట్లో చెప్పకండి. మా నాన్న చంపేస్తాడు నన్ను.” అన్నాడు వాడు వణికిపోతూ. అనుకోని ఈ పరిణామానికి ఒక్కసారిగా షాక్ అయ్యి, “హబ్బా!” అనుకుంది నాగవేణి. ఈ స్థితిలో తను పెద్దరికంగా ప్రవర్తించడం తప్పా, ఇంకేం దారి లేదని అర్ధమైపోయింది ఆమెకి. మనసులో ఉవ్వెత్తున లేస్తున్న కోరికను బలవంతంగా అణుచుకుంటూ, “సరే! పైకి లే ముందు.” అంది చిరాకుగా. వాడు నెమ్మదిగా పైకి లేచాడు. “ఇంకెప్పుడూ ఇలాంటి పిచ్చిపనులు చేయకు, సరేనా?” అంది నాగవేణి కోపంగా. వాడు బుద్దిగా తల ఊపాడు. నాగవేణి విసుగ్గా లోపలకి వెళ్ళిపోయింది. మరో అరగంట తరవాత ఆమె భర్త వచ్చి, డబ్బులు ఇవ్వగానే వాడు వెళ్ళిపోయాడు. ఆమె భర్త భోజనం చేసి వెళ్ళిన పావుగంటకు రోహిణి వాడి తో పాటు వచ్చేసింది. రవి తన గదిలోకి పోగానే, ఆమె ఆత్రంగా నాగవేణిను వంటగదిలోకి తీసుకుపోయి, “మ్…బాగా ఎంజాయ్ చేసావా?” అంది కసిగా. నాగవేణి గాఢంగా నిట్టూర్చి, “ఏంటీ చేసేదీ!” అంటూ జరిగిన విషయం చెప్పింది. రోహిణి నిట్టూర్చి, “అయ్యయ్యో…” అంది. “వాడు పోయినందుకు కాదే నా బాధ, బాగా వేడెక్కి ఉన్నాను. ఈ ముసలాడేమో ఏ అచ్చటా, ముచ్చటా లేకుండా పడుకుండిపోతాడు. ఇంతకు ముందు యితే ఏదో సర్దుకుపోయేదాన్ని, కానీ నిన్న వీడు తగిలిన దగ్గరనుండి ఆపుకోలేకపోతున్నాను.” అంది నాగవేణి. “మ్..మీ ఆయనే కాదు, మా ఆయన కూదా అంతే.” అంది రోహిణి నిట్టూరుస్తూ. “ఏం చేయాలో అర్ధం కావడం లేదు. ఇక మన గతి ఇంతే” అంది నాగవేణి. రోహిణి ఆలోచనల్లో పడింది. అంతలోనే ఏదో ఆలోచన వచ్చినట్టు ఆమె ముఖం గుప్పున వెలిగింది. “ఒక ఐడియా చెప్పనా!” అంది ఎగ్జైటింగ్ గా. “ఏమిటే!?” అంది నాగవేణి. “ఎవడినో తగులుకోవడం ఎందుకూ? పరువు పోతుందేమోనని భయపడడం ఎందుకూ!? మన వేడిని దించేవాళ్ళు మన ఇంట్లోనే ఉన్నారు కదా.” అంది రోహిణి. అర్ధం కానట్టు చూసింది నాగవేణి. రోహిణి నవ్వి, “నీ కొడుకూ, నా కొడుకూ.” అంది. “వాళ్ళా!” ని ఆశ్చర్యంగా అంటూ, “వాళ్ళ వయసు ఎంతే! ఇంకా చిన్న పిల్లలు.” అంది నాగవేణి. “మరి నిన్న తగిలిన కుర్రాడిదీ వీళ్ళ వయసే కదా..” అంది రోహిణి. ఆ మాట వినగానే సుఖేష్ గాడు థియేటర్ లో చేసిన రచ్చ గుర్తుకు వచ్చింది ఆమెకి. మనసులోనే వేడిగా ఒక నిట్టూర్పు విడిచి, “వాళ్ళు మనకి పడతారంటావా!?” అంది నాగవేణి. “మ్…ఎందుకు పడరూ! నీ కొడుకు నా మీద మోజు పడుతున్నాడు. నా కొడుకు కూడా నిన్ను చూపుల్తో తడిమేయడం చాలా సార్లు గమనించాను. వాళ్ళని దారిలో పెట్టామనుకో, మనకి ఇక పండగే పండగ.” అంది రోహిణి. ఆమె అలా అనగానే, రోహిణి కొడుకు రమేష్ గుర్తుకు వచ్చాడు నాగవేణికు. తన కొడుకు ఈడే వాడిది. వాడి సున్నితమైన చేతుల్లో ఒకసారి నలగడం ఊహించుకుంటేనే ఆమె శరీరం తీయగా మూలిగింది. ఆమెని గమనించిన రోహిణి, “ఏంటీ!? నా కొడుకుని తలచుకుంటున్నావా?” అంది కొంటెగా. ఆమె మాటలకు నాగవేణి సిగ్గుపడింది. రోహిణి ఆమె బుగ్గ గిల్లుతూ, “నీ సిగ్గు చూపిస్తే చాలు, వాడు నిన్నూ…” అంటూ దగ్గరకి తీసుకొని నలిపేస్తుంటే, నాగవేణి “ఛీ పోవే!” అంది మరింత సిగ్గు పడిపోతూ. “అలాగే! నీ కొడుకుని తీసుకొని పోనా!?” అంది రోహిణి. “ఆ సంగతి తరవాత. అసలు వాళ్ళని దారిలో పెట్టడం ఎలా!? మనం వాళ్ళని దారిలో పెడుతున్నట్టు వాళ్ళకి అనుమానం రాకూడదు. వాళ్ళే మనల్ని కెలికేట్టుగా ప్లేన్ చేయాలి.” అంది నాగవేణి. “అవును. నువ్వు చెప్పింది కరెక్టే. మరో నాలుగు రోజుల్లో వాళ్ళ ఎగ్జామ్స్ అయిపోతాయి కదా. అప్పుడు ప్లేన్ చేద్దాం జాగ్రత్తగా.” అంది రోహిణి. “అబ్బా! ఇంకా నాలుగు రోజులు ఆగాలన్నమాట.” అంది నాగవేణి. “నా కోడలు ఆగలేకపోతుందన్నమాట..” అంది రోహిణి నవ్వుతూ. “మ్…నా కోడలూ అంతే కదా..” అంది నాగవేణి నవ్వుతూ. అంతలో రవి “అమ్మా! ఆకలేస్తుంది.” అని అరిచాడు తన గదిలోంచి. “సరే! ముందు వాడి ఆకలి తీరుద్దాం పద.” అంటూ నాగవేణి బయటకి నడిచింది.
మర్నాడు ఆదివారం. నాగవేణి భర్త స్నానం, టిఫెన్ చేసి బయటకి వెళ్ళిపోయాడు. కొడుకు రవి తన గదిలో కూర్చుని చదువుకుంటున్నాడు. నాగవేణి వంటగదిలో సతమతమవుతూ ఉండగా, డోర్ బెల్ మోగింది. “రవీ! ఎవరో చూడూ!” అని కేక వేసింది నాగవేణి. రవి వెళ్ళి తలుపుతీసేసరికి ఎదురుగా రోహిణి నిలబడి ఉంది. “ఏరా! ఏం చేస్తున్నావ్?” అంటూ లోపలకి వచ్చింది. వాడు ఆమె పరువాల వైపు దొంగ చూపులు చూస్తూ, “చదువుకుంటున్నా ఆంటీ.” అన్నాడు. “సరే! చదువుకో. అమ్మ ఎక్కడా?” అని అడిగింది. వాడు కళ్ళతో వంటగది వైపు చూపించాడు.
ఆమె అటువైపు వెళుతుంటే, ఊగుతున్న ఆమె పిరుదుల వైపు చూస్తూ, పండగ చేసుకొని, తన గదిలోకి పోయాడు. వాడు తన అందాలని చూపులతో తడిమేయడం ఓరకంటితో గమనించి, ముసిముసిగా నవ్వుకుంటూ వంటగదిలో ఉన్న నాగవేణి దగ్గరకి చేరింది రోహిణి. రోహిణిను చూడగానే “రావే! వంట అయిపోయిందా?” అని అడిగింది నాగవేణి. “మావారు కేంప్ కీ, మా అబ్బాయి క్రికెట్ చూడడానికీ పోయారు. ఒక్కదానికే వండుకునే ఓపికలేక, వచ్చేసాను.” అంది. అమె మాటలకు నాగవేణి నవ్వి, “సరే! ఏం వండమంటావు చెప్పు.” అంది. “నువ్వు వండింది చాల్లే గానీ, నిన్న ఏమయిందీ?” అని అడిగింది రోహిణి. “ఏమవడమేంటీ!?” అంది నాగవేణి. రోహిణి అటూఇటూ చూసి, “అదే, నిన్న వాడు నీ వెంట పడ్డాడు కదా, నువ్వు ఎక్కిన బస్ కూడా ఎక్కాడు కదా. ఏమన్నా చేసాడా?” అని అడిగింది. “ఏం చేయలేదు.” అంది నాగవేణి. “మ్…ఏం చేయకుండానే ఇంటి వరకూ వచ్చేసాడా!?” అంది రోహిణి కొంటెగా. ఒక్కసారిగా ఉలిక్కిపడి, “ఇంటి వరకూనా!?” అంది నాగవేణి. “మ్..కావాలంటే కిటికీ లోంచి చూడు.” అంది ఆమె. నాగవేణి కిటికీ దగ్గరకి వెళ్ళి, కర్టెన్ ని కాస్త తీసి చూసింది. ఇంటి ఎదురుగానే ఉన్నాడు వాడు. వాడిని చూడగానే గుండె ఝల్లుమని, గబుక్కున కర్టెన్ మూసేసింది. సన్నగా ఆమె కాళ్ళలో వణుకు మొదలయ్యింది. అది చూసి రోహిణి, “ఏమయ్యిందే!?” అంది. ఇక దాచలేక, ఆమెని వంటగదిలోకి తీసుకుపోయి, నిన్న జరిగిన విషయం అంతా చెప్పింది నాగవేణి. అంతా విన్న రోహిణి నవ్వుతూ, “ఇంకేం! అందుకే వచ్చేసాడు వాడు.” అంది. “వాడిని ఎలా ఒదుల్చుకోవాలో చెప్పవే బాబూ ప్లీజ్.” అంది నాగవేణి కంగారుగా. “ఒదిలించుకోవడం ఎందుకే!? హేపీగా వాయించుకోవచ్చుగా!” అంది రోహిణి. “నోరు ముయ్యవే. నిన్న జరిగిన దానికే సిగ్గుతో చచ్చిపోతున్నాను.” అంది నాగవేణి. రోహిణి “హుమ్..” అని నిట్టూర్చి, “ఒకసారి వాడికి కావలసింది ఇచ్చేయ్. నీకూ దురద తీరుతుందీ, వాడికీ మోజు తీరిపోతుంది. దొరికిన అవకాశాన్ని వదలకు. ఆ వయసు అబ్బాయితో చేయించుకుంటే మజాగా ఉంటుంది.” అంది రోహిణి తన్మయంగా. నాగవేణి ఆమె వైపు అనుమానంగా చూసింది. రోహిణి ఆమె చూపుని గమనించి, “నాకు ఇంకా ఆ అదృష్టం రాలేదులే. వస్తే నీలా నేను ఒదులుకుంటానా! రోజూ ఆ పనిలోనే ఉంటాను.” అంది కొంటెగా. నాగవేణి ఆలోచనల్లో పడింది. వాడి చేతిలో నలగడం అన్న ఆలోచనతోనే ఆమె ఒళ్ళు వేడెక్కిపోతుంది. సళ్ళ ముచ్చికలు బిరుసెక్కిపోయాయి. అప్రయత్నంగా ఆమె నోటి నుండి ఒక వేడి నిట్టూర్పు వెలువడింది. ఆమె అవస్థ గమనించిన రోహిణి, “ఎలాగూ మీ ఆయన సాయంత్రం వరకూ ఇంటికి రాడు. రవి గాడిని ఏదో వంకతో ఒక రెండు గంటలవరకూ బయటకు తీసుకుపోతాను. నువ్వు ఎంజాయ్ చెయ్.” అంది. నాగవేణి తల దించుకొని, “భయంగా ఉందే.” అంది. “మొదట అలాగే ఉంటుందిలే. నువ్వు కానీయ్.” అంది. “రవి చదువుకుంటున్నాడు. బయటకి వస్తాడంటావా?” అంది. “వాడి సంగతి నాకు వదిలేయ్. నువ్వు ఆ కుర్రాడితో ఉంటానూ అంటే, నీ కొడుకుని నేను లేపుకుపోతాను. అదే..అదే తీసుకుపోతాను. సరేనా!” అంది రోహిణి కొంటెగా. నాగవేణి ఏం మాట్లాడకుండా తల దించుకుంది. రోహిణి నవ్వేసి, “అర్ధమయిందిలే, జాగ్రత్త, అసలే చిన్న కుర్రాడు. బెదరగొట్టేయకు..బై..” అని, రవి గదిలోకి వెళ్ళి, “ఒరేయ్! కాస్త పని ఉంది బయటకి వెళ్దామా!?” అంది. ఆమె అలా అడగగానే, వాడు హుషారుగా “ఓకే అంటీ.” అన్నాడు. ఇద్దరూ కలసి బయటకి వెళ్తూ ఉండగా, రోహిణి నాగవేణికి సైగ చేసింది. వాళ్ళు వెళ్ళడమైతే వెళ్ళారు గానీ, నాగవేణికు కాస్త కంగారుగానే ఉంది. వాడిని ఒక్కసారి లోపలకి పిలిస్తే, ఇక రోజూ వచ్చేస్తాడని తెలుసు. “పిలవాలా, వద్దా!” అని ఆలోచిస్తూ, కిటికీ దగ్గరకి వెళ్ళి మళ్ళీ బయటకి చూసింది. వాడు లేడు. కాస్త నిరాశ పడ్డా, “హమ్మయ్యా..” అనుకుంది. అలా అనుకుందే గానీ, మళ్ళీ ఆమె వళ్ళంతా తీపులు మొదలయ్యాయి. “మ్..” అని నిట్టూర్చి, మళ్ళీ కిటికీ లోంచి బయటకు చూసింది. వాడు మళ్ళీ దర్శనమిచ్చాడు. ఒక్కసారి ఝల్లుమనగా, గబుక్కున కిటికీ మూసేసింది. గుండె దడదడా కొట్టుకుంటుంది. “అబ్బా! ఈ హింసేంటీ నాకూ!” అని విసుక్కుంది. అంతలో ఎవరో డోర్ బెల్ కొట్టారు. ఉలిక్కిపడింది నాగవేణి. “వాడే అయిఉంటాడు. ఏం చేయాలీ!?” అనుకుంటూ ఉండగా, మళ్ళీ బెల్ మోగింది. ఇక తప్పదన్నట్టు, వణుకుతున్న కాళ్ళతో నెమ్మదిగా నడుచుకుంటూ వెళ్ళి, డోర్ ఓపెన్ చేసింది. తీరా చూస్తే, ఎదురుగా ఆమె భర్త. అతన్ని చూడగానే ఉసూరుమనిపించింది ఆమెకి. అంతలో అతని పక్కనే సుఖేష్ కనిపించాడు. వాడిని చూడగానే ఒక్కసారిగా షాక్ అయ్యింది. “ఏమీటే అలా చూస్తున్నావ్!? ఎవరనుకున్నావ్!?” అన్నాడు ఆమె భర్త. ఇంకా ఆ షాక్ లోనే, “ఎవరూ!” అన్నట్టు చూసింది నాగవేణి. “మన పక్క షాప్ సుబ్బయ్య లేడా! వాడి కొడుకు. డబ్బులు కావాలని అడిగాడు. ఇంటికి రమ్మన్నాను. వీడిని పంపించాడు.” అంటూ, లోపలకి వస్తూ, “రావయ్యా..” అని అతన్ని పిలిచాడు. వాడు తల వంచుకొని లోపలకి వచ్చాడు. “నువ్వు లోపల కూర్చో. నేను ఆట్మ్ కి వెళ్ళి వస్తాను.” అని వాడితో చెప్పి, “కాస్త వాడికి ఏమన్నా కావాలేమో చూడు.” అనేసి, బయటకు వెళ్ళిపోయాడు అతను. నాగవేణి సుఖేష్తో “రా, కూర్చో..” అంది. వాడు ఒక సోఫాలో కూర్చున్నాడు. భర్త రావడానికి పావుగంట కంటే ఎక్కువ పట్టదని ఆమెకి తెలుసు. “ఈలోగా ఏమైనా చేస్తే, ఆయనకి దొరికిపోవడం గ్యేరెంటీ. ఎలాగైనా వీడిని ఆపాలి. అయినా వాడు ఆగినా, నాకు ఆగేట్టు లేదు..” అని అనుకుంటూ, డోర్ క్లోజ్ చేసి, “ఏం తీసుకుంటావూ!?” అని అడిగింది వాడిని నెమ్మదిగా. వాడు తల ఎత్తి ఆమెవైపు చూసాడు. వాడి కళ్ళలో ఏదో తెలియని భావం కనిపిస్తుంది. “కొంపతీసి ఇక్కడే ఎక్కేస్తాడేమో!” అనుకుంది. అలా అనుకోగానే కింద చెమ్మగిల్లడం మొదలయ్యింది. “వాడి కంటే ముందు తనే ఎక్కేసేలా ఉంది.” అని నవ్వుకుంటూ, “ఏంటి శ్రీనూ!?” అంది ఆమె. వాడు ఒక్కసారిగా ఆమె కాళ్ళపై పడిపోయి, “ఆంటీ! ప్లీజ్ ఆంటీ. నిన్న జరిగిన సంగతి మా ఇంట్లో చెప్పకండి. మా నాన్న చంపేస్తాడు నన్ను.” అన్నాడు వాడు వణికిపోతూ. అనుకోని ఈ పరిణామానికి ఒక్కసారిగా షాక్ అయ్యి, “హబ్బా!” అనుకుంది నాగవేణి. ఈ స్థితిలో తను పెద్దరికంగా ప్రవర్తించడం తప్పా, ఇంకేం దారి లేదని అర్ధమైపోయింది ఆమెకి. మనసులో ఉవ్వెత్తున లేస్తున్న కోరికను బలవంతంగా అణుచుకుంటూ, “సరే! పైకి లే ముందు.” అంది చిరాకుగా. వాడు నెమ్మదిగా పైకి లేచాడు. “ఇంకెప్పుడూ ఇలాంటి పిచ్చిపనులు చేయకు, సరేనా?” అంది నాగవేణి కోపంగా. వాడు బుద్దిగా తల ఊపాడు. నాగవేణి విసుగ్గా లోపలకి వెళ్ళిపోయింది. మరో అరగంట తరవాత ఆమె భర్త వచ్చి, డబ్బులు ఇవ్వగానే వాడు వెళ్ళిపోయాడు. ఆమె భర్త భోజనం చేసి వెళ్ళిన పావుగంటకు రోహిణి వాడి తో పాటు వచ్చేసింది. రవి తన గదిలోకి పోగానే, ఆమె ఆత్రంగా నాగవేణిను వంటగదిలోకి తీసుకుపోయి, “మ్…బాగా ఎంజాయ్ చేసావా?” అంది కసిగా. నాగవేణి గాఢంగా నిట్టూర్చి, “ఏంటీ చేసేదీ!” అంటూ జరిగిన విషయం చెప్పింది. రోహిణి నిట్టూర్చి, “అయ్యయ్యో…” అంది. “వాడు పోయినందుకు కాదే నా బాధ, బాగా వేడెక్కి ఉన్నాను. ఈ ముసలాడేమో ఏ అచ్చటా, ముచ్చటా లేకుండా పడుకుండిపోతాడు. ఇంతకు ముందు యితే ఏదో సర్దుకుపోయేదాన్ని, కానీ నిన్న వీడు తగిలిన దగ్గరనుండి ఆపుకోలేకపోతున్నాను.” అంది నాగవేణి. “మ్..మీ ఆయనే కాదు, మా ఆయన కూదా అంతే.” అంది రోహిణి నిట్టూరుస్తూ. “ఏం చేయాలో అర్ధం కావడం లేదు. ఇక మన గతి ఇంతే” అంది నాగవేణి. రోహిణి ఆలోచనల్లో పడింది. అంతలోనే ఏదో ఆలోచన వచ్చినట్టు ఆమె ముఖం గుప్పున వెలిగింది. “ఒక ఐడియా చెప్పనా!” అంది ఎగ్జైటింగ్ గా. “ఏమిటే!?” అంది నాగవేణి. “ఎవడినో తగులుకోవడం ఎందుకూ? పరువు పోతుందేమోనని భయపడడం ఎందుకూ!? మన వేడిని దించేవాళ్ళు మన ఇంట్లోనే ఉన్నారు కదా.” అంది రోహిణి. అర్ధం కానట్టు చూసింది నాగవేణి. రోహిణి నవ్వి, “నీ కొడుకూ, నా కొడుకూ.” అంది. “వాళ్ళా!” ని ఆశ్చర్యంగా అంటూ, “వాళ్ళ వయసు ఎంతే! ఇంకా చిన్న పిల్లలు.” అంది నాగవేణి. “మరి నిన్న తగిలిన కుర్రాడిదీ వీళ్ళ వయసే కదా..” అంది రోహిణి. ఆ మాట వినగానే సుఖేష్ గాడు థియేటర్ లో చేసిన రచ్చ గుర్తుకు వచ్చింది ఆమెకి. మనసులోనే వేడిగా ఒక నిట్టూర్పు విడిచి, “వాళ్ళు మనకి పడతారంటావా!?” అంది నాగవేణి. “మ్…ఎందుకు పడరూ! నీ కొడుకు నా మీద మోజు పడుతున్నాడు. నా కొడుకు కూడా నిన్ను చూపుల్తో తడిమేయడం చాలా సార్లు గమనించాను. వాళ్ళని దారిలో పెట్టామనుకో, మనకి ఇక పండగే పండగ.” అంది రోహిణి. ఆమె అలా అనగానే, రోహిణి కొడుకు రమేష్ గుర్తుకు వచ్చాడు నాగవేణికు. తన కొడుకు ఈడే వాడిది. వాడి సున్నితమైన చేతుల్లో ఒకసారి నలగడం ఊహించుకుంటేనే ఆమె శరీరం తీయగా మూలిగింది. ఆమెని గమనించిన రోహిణి, “ఏంటీ!? నా కొడుకుని తలచుకుంటున్నావా?” అంది కొంటెగా. ఆమె మాటలకు నాగవేణి సిగ్గుపడింది. రోహిణి ఆమె బుగ్గ గిల్లుతూ, “నీ సిగ్గు చూపిస్తే చాలు, వాడు నిన్నూ…” అంటూ దగ్గరకి తీసుకొని నలిపేస్తుంటే, నాగవేణి “ఛీ పోవే!” అంది మరింత సిగ్గు పడిపోతూ. “అలాగే! నీ కొడుకుని తీసుకొని పోనా!?” అంది రోహిణి. “ఆ సంగతి తరవాత. అసలు వాళ్ళని దారిలో పెట్టడం ఎలా!? మనం వాళ్ళని దారిలో పెడుతున్నట్టు వాళ్ళకి అనుమానం రాకూడదు. వాళ్ళే మనల్ని కెలికేట్టుగా ప్లేన్ చేయాలి.” అంది నాగవేణి. “అవును. నువ్వు చెప్పింది కరెక్టే. మరో నాలుగు రోజుల్లో వాళ్ళ ఎగ్జామ్స్ అయిపోతాయి కదా. అప్పుడు ప్లేన్ చేద్దాం జాగ్రత్తగా.” అంది రోహిణి. “అబ్బా! ఇంకా నాలుగు రోజులు ఆగాలన్నమాట.” అంది నాగవేణి. “నా కోడలు ఆగలేకపోతుందన్నమాట..” అంది రోహిణి నవ్వుతూ. “మ్…నా కోడలూ అంతే కదా..” అంది నాగవేణి నవ్వుతూ. అంతలో రవి “అమ్మా! ఆకలేస్తుంది.” అని అరిచాడు తన గదిలోంచి. “సరే! ముందు వాడి ఆకలి తీరుద్దాం పద.” అంటూ నాగవేణి బయటకి నడిచింది.
